Nu, een paar dagen later is het nog onwerkelijk. Zowel voor mij maar vooral voor mijn vrouw Marjon.
Het verlies van een dierbare treft je als een mokerslag, ondanks dat je deze al enigszins aan ziet komen. Als de klap je raakt slaat de grond onder je voeten uit en moet je jezelf weer op zien te rapen.
Natuurlijk is 88 jaar een respectabele leeftijd en iedereen roept “ik moet het eerst halen” maar zelfs op die leeftijd is het gemis er niet minder om.
Nu liep ik de deur niet plat bij mijn schoonvader maar we wisten van elkaar wat we aan elkaar hadden.
Als hij met iets niet eens was liet hij dat merken en als je zijn hulp nodig had stond hij altijd direct klaar.
Dat ik met zijn enige dochter getrouwd ben zal daar ongetwijfeld aan bijgedragen hebben.
Dat zijn afspraak met Marjon om horren voor de ramen te maken zou resulteren in het feit dat wij gingen trouwen zou niemand gedacht hebben.
Zijn geliefde uitspraak richting mij “Ik heb een buks” jaagde mij geen angst aan want hij was de laatste die mij hiermee zou schieten.
In de loop der tijd hebben we ook wel onenigheidjes gehad want hij had wel gelijk als hij riep dat hij eigenwijs was.
Zijn hulp bij de verhuizingen thuis en van de winkel was voor mij van onschatbare waarde en de doorgebrachte tijd met mijn kinderen, zijn kleindochters, onbetaalbaar. Ondanks dat ze nu zelf de volwassen leeftijd hebben zie je de liefdevolle blik als ze het over “opa toetje” hebben die voor hun de beste pannekoeken van de wereld maakte.
Het gemis is groot en tijd zal de pijn doen verzachten maar zoals de titel al zegt, Jan, je bent weg maar nooit vergeten.
Geef een reactie